nauczycielka języka rosyjskiego. Uczyła w naszej szkole w latach siedemdziesiątych, osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych. Pełniła też funkcję nauczyciela – metodyka. Odznaczona została Medalem Edukacji Narodowej.
Do ostatnich lat życia była związana z naszym liceum, z radością uczestniczyła w szkolnych jubileuszach i innych uroczystościach.
Uroczystości pogrzebowe odbędą się 14 listopada 2019 o godz. 12.30 na Cmentarzu Bródnowskim w kościele murowanym.
Cześć Jej pamięci!
LIST DYREKTORA W ZWIĄZKU ZE ŚWIĘTEM ZMARŁYCH
Warszawa, 23 października 2019
Drodzy Uczniowie liceum im. Juliusza Słowackiego!
Zbliżają się ważne w naszej kulturze święta – Wszystkich Świętych i Dzień Zaduszny. To czas, kiedy myślimy o przemijaniu, śmierci i oswajamy się z nimi. Temu służy nasza coroczna impreza „Czytanie z dreszczykiem”.
Pierwsze dni listopada to także czas, kiedy myślimy o tych, którzy odeszli- naszych rodzinach, bliskich, a także o poprzednich pokoleniach. W naszej szkole co roku przełom października i listopada to okres, kiedy grupa uczniów wraz z nauczycielami porządkuje groby dawnych pracowników szkoły i zapala na nich znicze.
Chciałabym, żebyście pamiętali o ludziach, którzy tworzyli naszą szkołę od jej początków, przez trudne lata historii aż po czasy współczesne. Niech dzisiaj ich reprezentantami stanie się kilka postaci, które tutaj przywołam.
Oto one:
HENRYKA CZARNOCKA – jedna z właścicielek pensji dla dziewcząt, od której wywodzi się historia naszej szkoły. To ją przedstawił w swojej powieści „Emancypantki” Bolesław Prus jako panią Malinowską. Po objęciu pensji starała się stworzyć nowoczesną placówkę, dbając o właściwą higienę oraz rozwój uczennic. Prus poznał Henrykę Czarnocką, odwiedził jej pensję. Literaturoznawca Wacław Borowy napisał o tej wizycie „Prus parę godzin u niej siedział, całą szkołę oglądał i wszystko potem opisał z przyrodniczą dokładnością”. Czytając powieść „Emancypantki” dowiadujemy się, że Henryka Czarnocka to osoba zdecydowana i konsekwentna, stawiająca wysokie wymagania kadrze nauczycielskiej i samym uczennicom.
MARIA WIETRZYKOWSKA- uczennica pensji z czasów, kiedy przełożoną była Jadwiga Kotwicka. To jej autentyczne świadectwo ukończenia szkoły – poprzedniczki naszego liceum z czasów zaborów wisi w gablocie na korytarzu na I piętrze. Maria pochodziła z rodziny ziemiańskiej z okolic Radomia. W 1903 roku ukończyła w Warszawie szkołę prowadzoną przez Jadwigę Kotwicką z wynikiem ogólnym dobrym. Miała zdolności humanistyczne, słabiej radziła sobie z matematyką. Po ukończeniu szkoły wyszła za mąż. W czasie pierwszej wojny światowej prowadziła dziennik, który stał się interesującym przyczynkiem do badań historii tamtego okresu. Po wojnie poświęciła się działalności społecznej. Pisała artykuły do pism kobiecych. Kiedy mieszkała w Libiążu, doprowadziła do posadzenia alei dzisiaj blisko stuletnich drzew wzdłuż ulicy prowadzącej do bramy głównej kopalni „Janina”. To ona sprowadziła sadzonki i zorganizowała prace. Zmarła w 1959 roku. W 2017 roku jej wnuk przekazał świadectwo babci naszej szkole.
HELENA KASPEROWICZOWA – nauczycielka naszej szkoły od 1918 roku, jej dyrektorka w latach 1922-1955. W hołdzie jej osobie ufundowana została tablica przy wejściu do szkoły. To jej imię nosi nasza aula. Za czasów jej dyrektorowania szkoła otrzymała patrona – Juliusza Słowackiego, wybudowano także obecną siedzibę naszej szkoły. Dyrektor Kasperowiczowa z narażeniem życia prowadziła tajne nauczanie oraz egzaminy maturalne w czasie II wojny światowej. Dzięki jej staraniom już w kwietniu 1945 roku została wznowiona nauka w gmachu naszej szkoły. Helena Kasperowiczowa zmarła w 1981 roku.
HANNA BIŃKOWSKA, pseudonim Joanna – uczennica naszej szkoły. Urodziła się w 1922 roku, należała do pokolenia Kolumbów. W szkole była bardzo lubiana i aktywna. Została wybrana do pocztu sztandarowego szkoły. Działała w harcerstwie. Uwielbiała przyrodę – las i wysokogórskie wspinaczki. Po wybuchu wojny działała w konspiracji, wstąpiła też na tajny uniwersytet. Wzięła udział w jednej z pierwszych akcji dywersyjnych wysadzenia pociągu koło Legionowa. W czasie powstania warszawskiego była sanitariuszką. 30 sierpnia 1944 roku została ranna na ulicy Długiej, traciła przytomność, nie była w stanie ewakuować się kanałami wraz z innymi powstańcami. Jej zwłoki zostały odnalezione dzięki staraniom koleżanek-harcerek w 1946 roku.
Przywołałam 4 biografie – dwóch nauczycielek i dwóch uczennic. To tylko przykłady bardzo wielu różnych losów osób związanych z naszą szkołą. Proszę, byście pamiętali o jej przeszłości, o ludziach, którzy tworzyli jej społeczność, do której i Wy należycie. Gorąco zachęcam do czytania publikacji poświęconych naszej szkole, które możecie znaleźć w bibliotece szkolnej. Jeśli w Waszych rodzinach, wśród znajomych są osoby związane z naszym liceum, poproście je o wspomnienia lub przeprowadźcie i zapiszcie z nimi wywiady. Chcemy mieć wiedzę nie tylko o losach osób wybitnych, nie tylko o zdarzeniach szczególnej wagi z historii szkoły, lecz także o codzienności. Będziemy te materiały wykorzystywać podczas bieżącej pracy szkoły oraz podczas obchodów setnej rocznicy nadania naszej szkole imienia Słowackiego, która przypada w 2022 roku.
Jesteśmy i będziemy myślą i sercem z tymi, którzy tworzyli historię naszej szkoły, a jednocześnie- historię dzielnicy, miasta, kraju.
Agata Dowgird, dyrektor
Obóz dla uczniów VII Liceum Ogólnokształcącego
Wnioski o przyznanie stypendium szkolnego
https://edukacja.warszawa.pl/dla-ucznia-i-rodzica/pomoc-socjalna-dla-uczniow/21762-wnioski-o-przyznanie-stypendium-szkolnego-i
